مسئله زمان بندی تک ماشین با هدف کمینه کردن مجموع بیشینه های زود کرد و دیر کرد با فرض زمان آماده سازی

یکی از مباحث مهم در مسایل زمان بندی در نظر گرفتن فرضیات منطبق با شرایط واقعی در سیستم های تولیدی به منظور نزدیک تر شدن به اهداف و تصمیمات مدیران و نیز ارایه به موقع خدمات و تولیدات است. در نظر گرتفن زمان های آماده سازی به صورت مجزا از مدت زمان پردازش و وابسته به توالی یک یکی از این فرضیات است. مدت ها به این شرط چندان توجه نمی شد و با نادیده گرفتن آ» در مسایل یا افزودن ان به مدت زمان پردازش سعی بر ساده سازی مسایل می نمودند اما از آنا که در نظر گرفتن زمان های آماده سازی به عنوان یک مولفه جداگانه در کاهش هزینه ها و افزایش کیفیت برنامه ریزی ها در سیستم های تولیدی یا خدماتی بسیار موثر بوده از اواخر دهه 1960 به این امر توجه بسیار شده است در بسیاری از صنایع و یاسیستم های خدماتی با اعمال این شرط می توان برنامه های تولیدی را منطبق بر شرایط واقعی و در نتیجه کاراتر ساخت. در این مطالعه ابتدا مسیله زمان بندی تک ماشین با فرض زمان های آماده سازی وابسته به توالی به عنوان یک شرط منطبق بربسیاری از صنایع با معیار کمیته کردن مجموع پیشینه های زود کرد و دیر کرد به عنوان یک الگوی منطبق بر سیستم تولید به موقع (jut) ارایه گردیده است به منظور حل بهینه این مسیله الگوریتم شاخه و کران با رویکرد پیش رو و نیز با به کارگیری اصول غلبه و حدود بالا و پایین موثر توسعه داده شده است. همچنین یک الگوریتم ابتکاری برای این مسیله ارایه شده که به عنوان حد بالا در الگوریتم شاخه و کران مورد استفاده قرار گرفته است. در ادامه مسیله کمیته کردن مجموع پیشینه های زود کرد و دیر کرد با فرض زمان های آماده سازی گروهی وابسته به توالی به عنوان فرضی موثر در افزایش کارآیی در سیستم های تولیدی مورد بررسی قرار گرفته است. حل بهینه این مسیله نیز با استفاده از توسعه یک الگوریتم شاخه و کران صورت گرفته است. در این الگوریتم اصول غلبه و حد پایین مناسب به کار گرفته شده و از یک الگوریتم ابتکاری به عنوان حد بالا استفاده شده است.